Yalan ޞeylere…

Ne zaman yüzünü düşünsem,
Unuturum.
Aklıma getirinceye kadar
Asinin tüm sonbahar karasuları
Boğazıma dolar
Bütün yaşanmışlıklar adına
Ve tebessümündeki ölümcül zakkum
Ve tenindeki safran kadar güzel kokun
Anıları irdeler
Yine kaybolursun.

Sonunda kafiyemsi heceler dolusu şiirler yazdıran
Hecelerdir nefret ettiğim.
Bir nota dizilişi
Sesinde ancak bu kadar güzel.
Sesin -şellale-dir o şehirde
Kıyamet eğer önce orada kopacaksa
Kaçma,
Sen en son yok olacak şeysin
O şehirde.

Bazen sesin duyulur
Zengin bir caddeye bakan,
Boş odanın duvarlarına çarpar.
Gözlerin turkuaz bir yabanci
Senin hayallerini gerçekleştirebilme gücün var
Benim tek gücüm hayallerim

Ama bir kez olsun keşkelerime yenilmedim ya
Datçada ikamet eden can abimin dediği gibi
”Yuh olsun bana”

Sende sabah kalkınca her kadın gibi
Saç baş dağılmış
Ama
Sonradan dekore edilmiş görüntünle mi çıktın hep karşıma
Yoksa ben mi büyüttüm hep gözümde.

Bir yalanı sevmek güzel şey.
Gerçekten çok güzel şey.
Hiç kapris yok mesela
Hiç kıskançlık ve hiç yalan.

Yalan şey seni.
Sevmek güzel şey bir yalanı,
Ve bitmesi,
Ne kadar yalan.

Ruhun duymadı dokuz on çıkışlarında izlerken seni
Ruhum yalan dolu
Yalan ruhumla yaşarken
Sen hala mitlerle dolu
O yalan şehirdesin…

Pasinler / Erzurum – 02.09.2006 02:15