Seviyordum dünyayı her şeyiyle,
Sabahları günün doğuşunu,
Odamın penceresinden giren ışığı,
Ve gün batarken yayılan kızıllığı.

Yağmur yağarken ıslanmayı,
Kar yağarken her şeyin
Saf bir beyazlık alışını
Ve insanın doğasındaki aşkı.

ޞimdi hiçbir şeyi ne görüyorum, ne de yapıyorum.
Ne güneşi, ne yağmuru, ne de karı,
Çünkü aşkın doruğundan bakıyorum,
Her tarafı sis kaplamış o sisin üstündeyim.
Tek gördüğüm bu şiiri ilk okuyan kişi.

Aşığım ona deli gibi,
Aşkımı doruğa ulaştırdım,
Ama dünyanın gerçeklerinden uzaklaştım.
Kaybediyorum onu yavaş yavaş.

Onu kaybetmem bu doruğa ulaşmama bağlı ise,
Onu kaybetmemek için. Ben
Bu doruktan atlamaya hazırım.
Çünkü onu çok seviyorum