Dolunay’a

Artık günleri sensizliğe ayırıyordum,
yalnızlığımı meze yapıp içkime.
Sigaramın her dumanında seni çekiyordum içime.
Öyle kuvvetli çekiyordum ki;
iki çekişte bitiyordu.
Sensiz geçen günleri cezalandırırcasına,
sövüyordum rüzgara…
Zamanımın seninle kalanını yaşayıp,
ölmekti tek arzum…
Senin hiç gelmemen korkusu sarıyordu içimi.

Sen;
rüya olsan ya da yokluğun…
Uyandığımda yanımda olsan,
beni kahvaltıya çağırsan,
veya iş saatimi hatırlatsan.
ޞu an kadar gerçek yokluğun,
sen karşıma çıkana kadar da bilmiyordum gerçekliği.
Öyle bir öğrettin ki yokluğu,
varlığımı bile unuttum…

Evlat tabutuna sarılmaktı geç kalışın,
dost vefatı gibiydi gelemiyorum deyişin.
O kadar hasretmişim ki varlığına,
hayalin bir ödül gibiydi…

Beni öldürmek mi amacın?
Tereddüt etme canımı alırken,
ama bakma gözlerime…
Cehennemin kör dibine razıyım ama;
bana bakma ben varlığında giderken.

Bu vasiyetimdir yaradana;
sensizliği yaşatmasın hiçbir kuluna.
Hadi git şimdi!
Gidebildiğin kadar, duyamayacağım,
haber alamayacağım kadar uzağa…

Arkana bakma sakın,
tek bir gözyaşı dökme!
Ben sen yokken de yoktum zaten.
İnsan hayatı ne kadar aciz gözlerinin yanında.
ޞimdi ölüyorum ve senden habersiz.

Ben seni gördüm bu hayatta, gözlerini…
Belki de en büyük lütfudur tanrının.
Sesim kısıldı elveda demekten ama;
son çığlığımla sana sesleniyorum.
Tut elimi…

Öyle sıkı tut ki;
hiçbir güç yetmesin ayırmaya…

Gittikçe sessizleşen bir dünya.
Sen yoksun, alev mavisi gözlerinde…
Ben hayattan gidiyorum, haberin olmadan hayatından da.
Kal sağlıcakla…

İstanbul – 16.07.2005