Bir sabah düşünün;
Haberlerinde, Nişantaşı‘nda donmuş halde bulunan bir adamın resmi.
Yüzünde gülücükler ve elinde son bir mektup,
Kimliği meçhul sevgilisine…

“Karanlık bir Aralık akşamındayım,
Yine yalnızım Beyoğlu’nun arka sokaklarında.
Puslu, soğuk havada bir deri kabanım üzerimde,
Bir de sen, ellerimde, tâ içimde.
Ne nefesim sıcak karanlık caddelerde,
Ne de cigaramın ince dumanı.
Ah, sevdiğim;
Sen gittiğinden beri yaşamıyor İstanbul bende…
Kadıköy’den bir vapur geçiyor,
İçinde kimse yok, el ele martılara simit atan;
Sanki bizdik İstanbul’u yaşatan, İstanbul’u sevdiren.
Dedim ya;
Sen gittiğinden beri yaşamıyor İstanbul bende…
Kendimden başkasını da görmedim,
Bir otobüsün ardından ağlayan, tüm dünyasını o otobüsle gönderen;
Esenler’de, Harem’de, her otobüse ölümüne bakan.
Sen gittiğinden beri sustu rengârenk barları Bebeğin,
Ve bir daha hiç gülmedi dalgacı martıları Çengelköy’ün;
Bir daha balık tutamadı Silivrili balıkçılar;
Daha karanlık artık boğaz suları:
Yutmaya hazırlanıyor âdetâ koca kenti;
Daha kirli şimdi Haliç.
Sen gittiğinden beri yaşamıyor İstanbul bende…
Özlemedim bir daha içindeyken bu şehri,
Ağlamadım Nişantaşı’ndaki aynı parkta;
ޞöyle ölesiye.
Gülmedim bir daha Çengelköy’ün dalgacı martılarıyla.
Çok uzun zaman oldu,
Sevmedim senden sonra başkasını.
Kaldırmazdı artık bunu yüreğim:
Birini daha veremezdim parçalanmış bir otobüsle toprağa;
Bir daha ölemezdim birinin soğuk cesedine sarılıp.
Söyledim ya sevgilim,
Sen gittiğinden beri yaşamıyor İstanbul bende…”

Belki hayatının sonunu yazmış,
Gönlünün en küçük harfleriyle.
Belki de aşkını, son bir solukta,
Ancak yazabildiği birkaç mısra ile…

“Uyumak üzereyim aşkım,
Gözlerim kapanıyor.
Soğuktan uyuşmuş vücudum öyle hafif ki.
Bir ışık var, her yeri bürümüş,
Yattığım bankın az ilerisinde.
Bilmesem öldüğünü, yemin edebilirim, ışığın içinde senin olduğuna.
Kalkamıyorum yerimden, hiç halim yok sevdiğim,
Ama herhalde, sana geliyorum…”

12.12.2001