Yıl sonu…

Aramızda zamanı durduran mütemadiyen sessiz yokluğun.Hayatın, zamanın ve en çokta sensiz kalmanın verdiği acı.Ben her ne kadar yalnız olsamda, bir o kadar seninleyim sevgili.Bugün hüzünler taşıyorum,ve senin için söylenen en güzel sözler doluyum.Sönmeye yüz tutmuş kandil gibi sahraları dolaştığım bundandır…

Hayata dair var olan herşeyden kıskanıyorum seni.

Basit cümleler dökülüyor herkesin ağzından, soğuk ve çiğnenmiş kelimelerden kurulu

ve onların yalanını tamamlayan sahte gülücükler..

Hiçbirşey sen kadar inandırıcı değil…

Yıllarca etrafını dolaştığım istanbul seninle güzeldi.

Seni sevdiğim için dünya da böyle güzel.

Işıklar altında kuş uçuşmaları ve sen kokan Beşiktaş Sahili.

Yürüdüğün yollarda kalmış özlemlerim bilmezsin.

Sen, kelimelerin söylenmemiş olanlarıyla anılabilirsin ancak!

Hayat sıradan bir masal,zaten herşey sende güzeldi.

Teninde esmer istanbul günleri…

Gün gelir biter sandım gönül yaşlarım.

Binmediğim hiç bir gemi, beklemediğim hiç bir durak kalmadı bu şehirde

Gitmiştin son ışığında haremin…

Artık istanbulun maviliğine bakarak yalanlar söylüyorum sessizce.

Sana uzanmak isteyen ellerim üşür.

Bir kış akşamı…

Ben yokluğunda anladım kim olduğumu.

Hayatı sende unuttum sevgili.

Tut ki, incinmiş bir gülüşüm yüreğinde

Gecikmiş bir düş…

“Dünyanın en güzel sevgilisine, en içten sevgilerle…”

ERGİN BOROBEY

Senarist/Yazar