giderken,
iyice seçilmez olduğunda doğuyor gönlüme güneşin.
garip!
oysa daha demin beraberdik,
daha demin karanlıktı çevremiz.
ki taze bulutlarında yürürken ruhunun,
batmadı gözlerime hiçbir hüzmesi güneşinin.

ayrılığın nasıl devasa bir gücü var,
yıldızları doğurtan,
sevdalar körükleyen…
tını gibi,
su gibi…
uzaklaştıkça daha can yakan, yareleyen ateş…
hasretin…
doğmamış umut çiçeklerimiz,
hasretimiz…
oysa güneşe anca gölgence set çekebilirsin…
yalan!
bu yüreklerimiz ki, onbin alemi içlerine sığdıran…
kadir, kul inceliğinde gerçekleştirmeye onbin ayrı eylemi…

güzel!
pay biç kendine
bu yorgun devran ahenkle dönüyor diye,
sevdayı arıyor ya biteviye.
dün seherde ellerimizin buluştuğu yerde boy veren sevdayı,
daha çok dönecek kosmoz kayıp sevdayı aramak için sayemizde…