Bu yorgunluğun sebebi dudakların değil,
Bakışların, dokunuşların,
Ya da gözyaşların değil.
Bu yorgunluk İstanbul’a dair
Yitik bir yaşamdan arta kaldı.
Çocukça gülemedi,
Korktu, çoğu zaman ağlayamadı.

Bu yorgunluğun sebebi ellerin değil,
Duruşun, oturuşun,
Ya da saçlarını savuruşun değil.
Bu yorgunluk odama dair
Puslu bir yalnızlıktan arta kaldı.
Çırıl bir öfkeydi sanki duvarlar,
Avucumda titrek bir gözyaşı oldu.

Duruşumda yorgunluk,
Sesimde işkence,
Gözlerimde korku…
Sen olmayınca; duruşum kurgusuz,
Cümlelerim vurgusuz,
Gözlerim biraz ıslak, biraz neşesiz.
Ne sevdayı yaşayabiliyorum
Delikanlı kıvamında,
Ne de mehtabı taşıyabiliyorum koynumda.
Gel artık, uzat ellerini,
Biraz sitemkâr, biraz çocukça.