Kelimeler gibiydi seni düşünmek,
Sayısız ve soyut binlerce sen aynı karede,
Sonra küçük bir bulut örterdi seni,
Ellerin yaramazca direnirdi rüzgara,
Kelimeleri tutamazdı gözlerim,
Karmaşık birkaç yalan saçılırdı bakışlarda,
Hiç birinde sen yoktun,
Çünkü yalanlar korkardı adından,
Rengini taşıyamazdı gökkuşağı,
Bin arpa tanesi kadar sarı,
Bin güneş kadar parlak saçların,
Rüzgarı tokatlardı her defasında,
Ve en çok da adsız kalmak korkuturdu geceleri,
Yıldızlar çok ve sayısızdı,
Ama sen,
Küçük bir damla olurdu baktığın yer,
Ay kendini izlerdi damlaların ışıltısında,
Ve en çok da gözlerime bakardın,
Çünkü en çok orda birikirdi okyanuslar..