Senli ama sensiz yürüdüğüm bir hayat benimkisi,
Aşktan nasibini almamış bir kalp, bu yolun izcisi.
Gözlerinde parlayan inci, malûm kalbin solgun nefesi;
Yağmurlar durmaz, âşıklar sırılsıklam,
Gönlümde okunan salah batan bir geminin hazin sesi…

Acılı yüreğin kaderidir, derin karanlık bulutlardaki,
Dinmeyen fırtınalar bitirir bir baharı bedendeki.
Siyah benim adımdır, gamsız bir ressamın tuvalindeki;
Ak ak değil, tüm renkler isyanda,
Gündüz görmemiş gözlerim kölesidir varlığının cennetteki…

Bu yolun son bestesi, esmer yârin pamuk elleri,
Kanlı gözyaşımı taşır hücrelerinde yol yorgunu sevda yelleri.
Gözlerindeki ilahi, kutsal bir çalgının hüzünlü telleri;
Bu müzik susmaz, âşık adam usanmaz,
Yarım kalan şiirlerin çalıp söylediği benim şarkımın sözleri…

Ezan sesi yükselir minareden deler göğün dibini,
Ezan değil bu, çaresiz bir trenin son kalkış sireni.
Ben yorulmadım edalım, içimde yaşatmaktan bir aşk fenerini;
Sevgi sonsuzdur, yüreğimdeki ışık asla susmaz,
Yapsa da bu tren senli ama sensiz hayatın son seferini…

İstanbul – Ekim 2007