Hayat ıslık çalarken cam kenarında
Düşünüşlerimde buluştum yalnızlıkla,
Hattalarını ekledim
En odamsı en siyah en ucube hislerime.
Kimse kimsenin değil
Sadece kendi içlerini bilir.
Ben de kendimceyim dünkü gibi.
Nasıl kaldı isem bir başıma
O son kaldırım taşında yine yalnız ıslanıyorum.
Direniş gibi düşler
Bir kaçınılmaz saç beyazı gibi.
Gidenden fazla geride kalan tükenirmiş,
Ne kadar haklı ve ne kadar gerçek…
Dünkülerimi getirebilseydim eğer,
Bir kerecik şansım olsaydı
Ellerinde uyanmak isterdim
Ve gözlerinde başlardım yaşadıklarıma devam etmeye.
Seni Sevmeye…