sana rüzgarını yollarken maviliğin
seni seviyorum sokağının
en sade kulübelerinden birine
ellerimi de katmıştım beraberine

yalnızlığının yanına
kıvrılmış yatarken gece
tutup ellerimi uzatsan
kıyasıya dağlanmış ovalar gibi
kımıldanırdı deniz belki de

ve dünya cebine koyunca aydınlığını
köpük köpük tepeciklerin ardından doğan güneşin
su yüzüne çıkardığı milyonlarca inci
saklayıp kendini
gece lambaları olurdu
seni seviyorum sokağının…