Hiç olmaması gereken bir rüyaydı bu yalnızca,
hayallerimde yaşayan ama olacağına ihtimal veremediğim.
Ama şimdi olmaması gereken o hayaller gerçekleşti
ve sen ölümü hissediyorsun bedeninde,
bense uyanmanı bekliyorum
yatağının köşesinde.

Herşey bir anda seni aldı benden.
Gelecekte yapacaklarımizı düşlerken,
şimdi senin uyanmanı ve bana sarılmanı düşlüyorum ümitsizce.
Kaybedince mi anlaşılıyor tüm yaşamın anlamı…
Kaybedince mi anlaşılıyor değerler,
sevdalar, ümitler ve hayaller.
Kaybedince mi çarpıyor daha hızlı o kalp.
Aşktan daha öte korkudan, ümitsizlikten,
heyecandan daha öte.
Kimin yüreğini bu kadar acı, ızdırap kaldırabilir…
Kimin acısı bu kadar gözyaşıyla ıslanabilir.
Sen olmayınca kim bende beni bulabilir.

Bir anda gözlerini açıp, günaydın demeni bekliyorum.
Herşey yolunda demeni,
yine o gamzelerini ortaya çıkaran gülümsemenle bana bakmanı,
hiçbir şey olmamış gibi yatağından kalkıp üstünü giymeni
hadi gidiyoruz demeni.
Ben nereye diyerek sorduğumda
ne önemi var bir yerlere diyerek
elimi tutmanı ve beni bilinmeyene götürmeni bekliyorum.

İtirazlarıma gülüp geçmeni,
olup bitenleri anlattığımda gülümsemeni istiyorum.
Yine aynı sen olmanı,
olamayacaklara olmalı demeni,
sevilmeyecekleri sevmeni,
üzülecek şeylere gülmeni,
herşeye herkese farklı bakan o pencerenden
yine bakmanı ümit ediyorum.

Ve seni çok özlüyorum.

1996