Seni bulduğumda güneşi ilk kez görüyor gibiydim
Seni bulduğumda sarhoş olmuştu tüm hücrelerim.
Binlerce deprem hissetmiştim beynimde
Binlerce yildirim düşmüştü kalbime..
Yükseklik korkumu bile yenmiştim gelişinle

Çöllerimde su oldun içtim seni
Havamda oksijen, damarlarımda kan..
Seni bulduğumda acıları tükendi yaralarimin.
Ölümden ilk kez korktum, düşünebiliyor musun
Dünyayı ilk kez sevdim seni bulduğumda
İlk kez ıslandı yanaklarım mutluluk gözyaşlarıyla..

Oysa sen yolunu çizmiştin seni bulduğumda
Yaşanmamışları yaşamış
Tükenmemişleri tüketmiştin..
Seni bulduğumda dönüyordun gittiğim yönden
Ne ağlamak için bir sebebin kalmıştı
Ne de gülmek için zamanın vardı

Seni bulduğumda takmaydı kirpiklerin
Anason kokuyordun, ellerin titriyordu
Ya kahkaha atıyordun ya da ağlıyordun..
Ayakta ölüyordun sanki
Sanki son kez yapıyordun herşeyi..

Seni bulduğumda kendi kendinle konuşuyordun
Dudakların titriyordu
Ve gözlerin asla okunmuyordu.
Sadece intihar kokuyordun
Ve sadece ölüyordun..
Seni bulduğumda tanrıya ilk kez isyan ettim ben
Seni bulduğumda kaybetmiştim zaten…

Üsküdar – 22.07.2003