Hep güzel yazmak istedim, elim alışmış, varlığına rağmen beceremedim. Hala arkasında bi parça dönme ihtimali bırakan gitmeleri özlüyorum, nedenini düşündürecek ayrılıkları. Oysa mutluyum; sen varsın hayatımda, bi parçada benden kalan.
Bir öpücüğünü yazsam sayfalar sürer halbuki…Beceremiyorum, belki kulağına fısıldamaya alıştım, yüzünün o en güzel hallere girmesine belki de derdim yazmak değil duymandı, içim dışım sen oldu ya yazmasamda olur belki, belki okumandan utanıyorum beceremiyorum ne zaman birşeyler yazsam senin hakkında en güzel sözüm bile yakışmıyor bebeğime. Hani sen şimdi gitsen de bende özlesem, binlerce şiirin kalsa bende özlediğimi söyleyen…Yeniden gitsek sahile iki korkumun tam ortasında çılgınca mutlu olduğumu hissetsem, girmeye korktuğum deniz sevmeye korktuğum sen ve yeniden, defalarca yeniden yüreğinde boğulmayı denesem. Gözlerinde yakamozlarla minik bir öpücüğe kurup saatleri herşeyin bitişini beklesek yeniden başlamak için…Hep seni hayal ettim, seni diledim tesadüflerden, benimlesin; artık en güzel kelimelerim bile yakışmıyor seni tarif etmeye. Sen etrafına bak bugün ne görürsen güzel olan daha da güzelsin bende, her manzara daha anlamlı. Her güzelliğin önünde ben seni görüyorum, bu yüzden hep daha güzel manzaram. En fazla denizi gördün sen hiç bilmedin denizi seyrederken ondan daha güzel gözüktüğünü. Hiç görmedin sokaktaki manzarayı saçlarının arasından, ya da o gece gülüşünün, susuşunun, bakışının denizin rengini nasıl değiştirdiğini…Ağlamam daha içten şimdi, daha sıcak öpücüklerim…Sen varsın bu yüzden bende daha güzel hayat…