bir harf ki sakıncalı diye damgalanan

bir bilek ki bütün serveti iki sadık kelepçe olan

.

bir bayrak ki adı isyan

.

bir düş ki görülmesi yasaklanan

bir mendil ki göz yaşlarını silmek yerine…gözlere bağlanan

.

bir düşünce ki illegal sayılan

.

bir damla ki al beni içeri diye cama vuran

bir güvercin ki her gün demir parmaklıklardan sızan ışığa konan

.

bir gün ki yüzyıl sanki…uzadıkça uzayan

bir çocuk ki açlıktan boğazı örümcek bağlayan

.

bir vicdan ki gıcır gıcır hiç kullanılmayan

bir ağaç ki bıçak çekilmiş…yok çığlığını duyan

.

bir yalan ki ağrı dağına galebe çalan

.

bir ecel ki dayanmış kapına…kimse almaz satsan

bir dünya ki yüreği kapkara…itler bile yemez atsan

bir intihar ki sımsıcak taptaze beyinde duran

.

bir elbise ki içinde insanı yok…kiralık ruh arayan

bir örümcek ki her daim ölüm örüp ölüme tiryaki olan

.

bir uçurum ki boşluğunu cesetlerle dolduran

.

bir akrep ki hep kendini sokan

bir kurşun ki sadece ölüm sıkan

.

bir koro ki insan ormanında ölülerden kurulan

.

..

…

bir gölge ki daima ayağa takılan

bir göz yaşı ki cam kırığı…içe akıtılan

.

bir zeytin dalı ki güvercin gagasında unutulan

.

bir adam ki mikroskopla Tanrı arayan

bir salon ki ölümü bekleyenlere adanan

…

..

.

bir suskunluk ki geveze mi geveze…başımda duran

.

bir sivilce ki al dudağın kıvrımına konan

bir heykel ki iki damla gözyaşına hasret olan

.

bir tabip ki kalbi kırıklar hastenesinde…kalbi kırılan

.

bir hayat ki boş bir tuval…gün gün doldorulan

bir dost ki hiç düşmesin istiyor gül yaprağı dalından

.

bir kayalık ki hep baş konulan

.

bir serçe ki serum lastiğiyle vurulmuş…gülüşüne kurban

bir defter ki ak sayfalarını kanat yapıp serçeyi uçurtmaya çalışan

.

bir ömür ki ana rahminden evrenin rahmine koşan

.

.

.

.

bir nar ki kırılınca kanayan

bir yürek ki deşdikçe sevgi çıkan

.

bir ceylan ki avcısının yarasını yalayan

…

..

.

ve bir ben ki…

canlar içinde can

canım yaşamak çekiyor…insanoğlu insan

1990

*tahsin özmen, bez bebekler de üşür, çatım&baskı yay,ank, 2006