Tortusuna el sallarken gecenin
Duman dumandı göğsü, bitimsiz
Çığlıklara boğulduğunda bir cenin
Ağladı; yer, gök, kaldığından yetimsiz!.

Rüzgarlar geçmiş elemlerin şarkısını çığırdı
Tükendi bulutlar eski ayrılıklar kahrıyla
Sonsuzluğun mâtemi sevincinden ağırdı
Yığıldı mutluluk âniden yere acıyla!.

Bir sarı sevdâydı boşluğu buran
Vîran, harap bir bakıştı anlamsız
Boşaltınca, aşk zembereğini, kuran
Yıkıldı dirençliler, çöktü zamansız!.

Sonra yeniden dirildi erken ölenler
Yeniden hayat buldu aşkla, küsenler hayata!.
Canlarını zamana pâre pâre bölenler
Dövündü: düştüklerinden ve yaptıklarından, hatâ!.

Düzce – 17.10.2002