hiç kimse bilmiyor artık
unutulan şiirleri, kuşlar
mevsim beklemiyor ve hep
yanlış yöne uçuyor hayaletler
karanlık bir sis basıyor evlere
bütün lambalar tutuklanıyor

yaşamın paydos zili hep
yanlış vakitlerde çalıyor
tanrılar sıkılmakta artık
bütün inançlar yalanlanıyor
mahkeme salonlarında yeminle
inkar ediliyor bütün sevdalar

ölü bir kırlangıcı defalarca
asmaktan zevk alıyor cellat
bir karanlık çöktü bu kente
ve tarih çürümeye başladı
nasıl bir ceylan öldürürse kendini
öyle intihar etti zaman

göçük altında saatlerce
bekleyen bir inancım, güller
karanfiller ekiyorum yüreğime
ve her rüzgar esişinde gözlerimi
kapatıyorum yeni bir
heyelan olmasın diye

yağmur yerine kan yağıyor
güllerimi salıyorum gökyüzüne
güvercin ölüleri düşüyor alnıma
yalancı şairler çıkmış
her köşe başında ve her köşe
başında şiir cesetleri bulunuyor

karanlık ve her zamanki çirkin
yüzlerini görüyorum silahların
tüfekler yanlış yere
nişanlanmış ve hep sokak
lambaları vuruluyor düşlerde
düşlere karartma var şimdi

ölüm yüreğimi her çarpışında
acı duvarına, çocuk çığlıkları
duyuyorum ve düş ağrıları hep
gece yarıları başlıyor
bir uyansam diyorum bu kabustan
bir bitse gecenin karanlığı