Farkettin mi bilmiyorum…
Ama sana dön bile diyemiyorum…
Hemde sensizlik çıldırmışçasına sararken benliğimi
Senin olmam için dua’lar ederken birtanem
Sana ” dön ” bile diyemiyorum

Oysa odamda kara geceden eser kalmış bı sensızlık gardıyanı
Az sonra asmaya goturcek benı
Çekmiş gözlerime mil diye adını
Hangi rüzgar söylesin şimdi sana ölüm haberimi

Çılgın aşk dönemimi bilirsin sen
Ben ki hoyrat,asabi,keskin bir diken
Sen ise benim en ulaşılmaz noktamda açan gül
Farkında mısın bilmem sana dön demek bu kadar zorken
Seni böyle sevmenin bana verdiği acıyı

Hem biliyor musun sana şiir yazarken zorlanmıyorum
Satırlarım alakasız bile olsa bir sonrakiyle
Seni anlatıyor olmanın verdiği bir mutluluk var içimde
Ben tüm şiirlerimi tek cümle diye okuyorum senle ilgilerse…

Sana ” Dön ” desem dönemeyeceksin
Yanıma ” Gel ” desem gelemeyeceksin
Beni ” Sev ” desem sevemeyeceksin
Ama bende seni bu kadar severken beni unutamayacaksın…
Çünkü bu sevgiyi sen unutsanda bu sevgi seni unutamayacak…
Sen ki benim en çocuk halimsin
Gül diyince gülen yanımsın
Ağlattım seni biliyorum ama tek hayalimsin…

Sen kimbilir sana yazılan bu satırları okurken ne düşünüyorsun
Belkide zamansızca duygulanıp benim gibi ağlıyorsun
Yada belki söylediğim tüm satırlara dönüp susuyorsun
Ama şundan eminim ki sende beni özlüyorsun…