-bütün yalanlar…kısık seslidir-

çıngıraklı yılanlar…üniformalarını çıkartsın…

bana aynaları göster! …

ve sen…

körkütük sis…başıma çöken

bilmez misin…?

cahilin aklına düşmüş…

talihsiz düşünceyi…ne kalem ne de mürekkep yazmak ister

ve

nasır tutmuş beyinler…rüyasız gecelere benzer

…

-umut kokan…

söylenememiş her söz…dilde yara-

ve sen…

zorba çığlık…gölgede serinlemek yasaktır diyen

bilmez misin…?

ayazda kalmış…

yavru kuş gibi hisseder kendini…

ressam tuvaline girememiş her boya

ve

kekeme bir udun hüznünü taşır

şarkılardan kovulmuş her nota

…

-yalnızdır…

yankısını bulamamış her ses-

ha alevler içine düşmüş kar tanesi…

ha sararan yapraktaki yeşilin çırpınışları

/bir yangından bir yangına göçüştür/ son nefes

bilirim! …

-gülümsemez her masal…

ve her zaman gül sunmaz namlusundan hayat-

kızıldır öfkenin rengi…

ölümün yarısıdır böyle yaşamak

ve sen…

rap rap vicdanımı çiğneyen

çek tetiği…

vur güneşi sol yanından…çürümüş dünyaya inat

…

..

bilirsin! …

-ölümü yenmektir…şiir –

sakın ağlama! …

güneş üşür…

..

.

1996

*tahsin özmen, bez bebekler de üşür, çatım&baskı yay,ank,2006