Bir sınavla atıldım hayata doğru

Her soru yanlış eminim doğruları biliyorum

Ama cevaplamak gelmiyor içimden, istemiyorum

Kırık bir kalem ucuyum, eğiliyorum kağıda doğru…

Kanamaz kağıt, bilirim ama ben onu çizerim

Kirletirim, karalarım istemeden de olsa

Gül ağacından gövdem yapılmış da olsa

Ben ısrarla çamları devirmeye devam ederim…

Çok iyi anlarım kağıdı, soyumuz aynı

Bir tahta parçası, o biraz daha ince

Kırılır hemencecik yırtılır yüreği

Ona yürekten SENİ SEVİYORUM diyince…

 Dayanamam bu acıya kağıdım parçalandı

Çok mu fazla karaladım, onun için mi oldu?

Kuru bir ağacın son feryadı şu oldu

‘’kırın beni artık hayatım yalanlandı’’…

Cennet bir çöp kutusu olmuştu bizim için

Ağaçlar ağlamıştı kağıdın son haykırışında

Bense yeni bir kalem olup seni yazıyorum

Unutamıyorum hâlini kurşunumu son kırışında…