ޞiir ki yürekte yıldız yığını,
Göz kırpar sevene, sevilenlere;
Kimseden saklamaz aydınlığını,
Çağırır güneşin doğduğu yere.

ޞiir ki duygunun en güzel kızı,
En tatlı yemişi sıkıntıların;
Canın çırpınışı, cânânın nazı,
Yeniden doğuşu yıkıntıların.

ޞiir ki ecdâdın soluk alması,
Ve soluk vermesi kendi çağına;
Gönül ülkesinde mahsûr kalması,
Derdini dökmesi can yaprağına.

ޞiir ki susması konuşanların,
Sevginin sesini mühimsemesi;
Kalkıp raks etmesi heyecanların,
İnsanın insanca gülümsemesi.

ޞiir ki durması yağarken karın,
Katmer katmer açılması güllerin;
Bir anda yaşanır dün, bugün, yarın,
Cennet-vatanında can gönüllerin.