Ürperti sancaklarında
alabora olmuş tüm ölü kuşlar
gözlerinde bir hüzün
alabildiğine mahzun
ağlayabilseler, denizler dolusu
küf akacak sancılarından

Sarı sularda bir çöp gibi
bırakmış kendini acının kurşuni titremelerine
gerçeği dolayıp boğazına
dikiş tutmayan kelimelerini
terkedilmiş yüzüne yapıştırmış

Uyuşturulmuş anıların
acı zamanlara bakan sayfasında
dönence içinde hipnoz güldürüsü
dudaklarına bulaşan tebessümü sil
bak fırtına yakın
durma
yetim kalmış mısralarını
yelkensiz gemilerin sahte rüzgarından kurtar

Çemberin kenarında duran
uğultunun yankısı
yüreğin dibine vururken
soy boşlukta kalan sızıyı
bakışların balçığında
şiir gibi sessizlik

Hayat surlarını gözyaşları aşındırırken
başlangıç bitim arasında
üç noktaya sığacak kadar
sustum
derimin sertleşmemiş yerine bakarken
YOK OLDUM…

11.09.2007