Aslında, çöle sinmiş bir ölüm kokusu var..
Kaynayan kumlarıyla İbrahim Dergâhı’nda
Ve fakat öyle değil.. Öyle değil hakikat
ޞanlıurfa bir vaha!.. Rabbimin ihsanında

Sarı, beyaz ve sıcak kesme taşlar belli ki
Gönüllerden damlamış ve taş olmuş, muhabbet
Denizinden bir eser… Öyle lâtif ve müşfik
Bir anne kucağında, anne kokan bir sohbet…

Ey Nebiler Otağı, efsunlu şehir; seni
Ateşleri güllere tahvil eden Kudret’in
Güller kokan aşkıyla zerre zerre seviyor
Bağrıma basıyorum… Hasretle, serin serin!..

Su, yeşil ve kızıl gül en güzel şiirini
Dergâh-ı İbrahim’de yazmış, belli; yıllardır…
Ve gönüller okumuş, sessizce; ince ince
ޞiirin Sultanı’nı… Seneler, asırlardır…

“Ne geçmemiş ki; âlemde, aşk gibi sessiz ve derin?
Bir ölüm yağar üstüne; bir hayat, zerrelerin…
Zerre der, lisanıyla: ‘Lâ ilâhe illallâh’
Ne garip: Ruhu donmuş, zerreden heykellerin!…”

Aslında, çöle sinmiş bir ölüm kokusu var..
Kaynayan kumlarıyla İbrahim Dergâhı’nda
Ve fakat öyle değil.. Öyle değil hakikat
ޞanlıurfa bir vaha!.. Rabbimin ihsanında

Kaynak: Ağustos 2003 / Türk Edebiyatı