Saçındaki teli atsan,
benek benek yalnızlık yok olur,
kıraç toprakta coşan dalgalardan.

Beynindeki düşünceyi atsan,
vurgun yemiş paslı zincirler,
denizin elinde, oyuncak olur.

Dizindeki direnci atsan,
hücrenin damarından gökkuşağı,
elini uzatır, bir yanardağa…

Alnındaki onuru atsan,
bulutun hüzünlü gözyaşı,
bir tebessüm damlasında boğulur.

Dilindeki kıvılcımı atsan,
güneşin gözünde, yağız at şahlanır,
perçemleri, ayışığıyla kol kola.

Gözündeki sevinci atsan,
bir karanfil, ayağa kalkarak,
şafağın yanağından, yarını doğurur.

Yüreğindeki rüzgarı atsan,
esintisi, yüreğimde, sevdam olur.

İzmir