Uzun saatler süren yağmurlar başladı.
Hüzün biraz daha yakın duruyor artık bize.
Ardımızda bıraktığımız anılar birbiri üstüne dosyalanıyor.
Belki de bir daha hiç açılmayacak şekilde yüreğimizdeki dolaplara kaldırılıyor.
Üzerine bir kilit ve kilidin anahtarını içimize gömerek…

Yürümeden yağmurun altında sırılsıklam oluyor hayallerimiz.
Üşüyoruz…
Sıcak bir kahvenin kokusu geliyor burnumuza,
bir de yanık yanık sazın tellerine vurmuş aşığın dizeleri…
Odalar boş, odalar yalnız…
Hiç konuşmayacakmış gibi küskün sevdiklerine…

Cam göbeği renginde yağmurlar yağıyor şehrin üzerine.
Bazen gri, bazen kara bulut oluyor gözlerimizde.
Hayatın renklerini bulabiliyor musunuz?
Ben kendime ana renkleri seçtim.
İstediğimde yeni renkleri oluşturabileyim diye.
Peki ya siz hangi renge yakın duruyorsunuz?

Toz pembenin mahsun mutluluğu,
yeşilin huzuru,
mavinin sorumluluğu,
kırmızının azmi var.
Ne olacak sorusu var ki rengini bile bilmeyenlerden misiniz?