Mutluluk paylaşmayı öğretti,
Paylaşıldıkca harabe olan mutluluk
Sempati duymak irdelemeyi gerektir
Boşluk olmak önceden var olmayı gerektirir
Yapılmışlarla çaresizlik arasında gidip gelmek
Muhtaçlık mı? Sorgu odasında apansız mahkumluk mu?
Harman yeri zor, maden ocakları tutsaklık
Sevgiye değer biçmek korkunç
Çığlık atsak seda verir mi muhtaçlar rıhtımında
Bir buket karanfil ne güzel
Sensizken seni yaşamak ne güzel
Paylaşılan odalarda muhtaç etme tenini
Paylaşılamadıkca sevgi
Fısıltı ve dilimlenmiş saatler hıçkırığıdır mutluluğun
Mutluluk paylaşmayı öğretti
Paylaşıldıkça harabe olan mutluluk
Sokak lambası beni çağırır ıssızlığına
Martı kanatları düşse üstüme
İz bırakır mı paylaşmadıkça asma köprü yolu
Ayak izni iki olmalı
Deniz paylaşmalı
Gün batımını karşılayan balıkçıyla
Ağlara takılan mutluluk olmalı
Paylaşıldıkça harabe olan mutluluk
Neyzen de sızlatır ruhları
Ruhu özgür bırak ki mutluluk bulsun gereklerini
Gereksinim olmasın paylaşılan mutluluğa
Öğretilen mutluluk yalan söyledi
Sokak lambasının altında bir düş kuruldu
Ayaza karşı titreyen eller uzandı
Mutluluk dedi…

Çankırı – 15.09.2006