Kaçıncı unutuşum bu seni.
Ne kadar yığılmış,
üst üste yalnızlığım,
taşlaşmış sanki.
Kış günü,
yazdan kalan,
soğuk bir güneş gibi,
son can çekişmeleri kalbimin.
Eriyişini düşün mumun.
Nasıl canını yakar,
düşen damlalar.
Çünkü sıcaktır, içinden gelir ateşin.
Gözyaşlarım da aynı eritiyor kalbimi.
Her parçası yakarak düşüyor.
Çünkü sıcak ve içinden geliyor ateşin.
Yüreğimden çıkıp, yüreğimi yakıyor yeniden.
Nasıl da kendi kendini bitiren bir süreklilik değil mi?
İşte beni attığın çaresizlik.
Çözüm ne bilmiyorum,
belki de durması kalbimin.
Tabi ya, yanmasını durdurmak için, kendinin durması
Ama bilmem yeniden yapabilir misin,
söndürsen de mumu,
eriyen parçalarında yenisini.
Ben çoktan vazgeçtim toparlanmaktan,
sen büsbütün devam edebilirsin yoluna.