Anneme ithafen…

Paramparça olmuştu yalnızlıktan
Dağılmış bir yapboz gibi
Yalnızlıktı onu bozan
O olmaktan çıkaran

Sessizlik çökerdi akşamları
Çekilir köşesine, romanını okurdu.
Oysa ne güzeldi akşamları,
Yanında birinin olduğu.

Çekmişti çekeceğini sevdadan.
Akşam çöktüğünde, geçmişin tozlu sayfalarını
Bir bir çevirirdi.
Geleceği merak etmiyordu artık.

Sonra hayatı düşündü
Gömleğine taktığı papatyalar gibiydi hayat.