Gecenin ürpertici karanlığında,
Uyku tutmamıştı füze rampalarını
Dün ocak tüten bu evde,
Ölüm özgürlüğünü kusuyordu…
Neredeydi şimdi,
O sımsıcak ekmeğin kokusu…
Nerede?

Bir çocuk öksürdü,
Yanık elleriyle gözlerini ovalıyarak
Titrek adımlarla usul usul
Kundakta ağlayan kardeşine yaklaştı
Cansız bir kol vardı üzerinde,
Anasının kolu!..
Buz gibiydi nedense
Oysa bir zamanlar ne kadar sıcak,
Ne kadar şefkatliydi…

Susmuştu bebek minik kollarında,
“Gimeliyim” diye düşündü
Gitmeliyim buralardan…
Kundakların yanmadığı,
Emziklerde barut kokusu olmayan
Güneşli ülkelere…

Kapıya doğru ilerlerken,
İrkildi bir an o masum yüzü
Kızıl gözleri alabildiğine büyüdü!
En sevdiği oyuncaklarıyla,
Babasının kanıydı oynayan!..
Uzun uzun baktı…
Ardından duvardaki haritaya tükürüp
Sessizce uzaklaştı…