Bir İsmet Özel’in asi şiirlerini okuyorum
Bir Ferdi’den çalıyorum
Seni düşünmeden edemiyorum inan
Nasıl bir mahkûm güneşi tepede görmeye bıktıysa
Ben de yazmaya bıktım!
Derken anam giriyor odaya…
Ne yazıyorsun oğul diyor uykulu gözlerle!
Hiç deyip geçiştiriyorum
Ana “kalp kırdım” diyemiyorum..
Ana “yoktur çaresi” diyemiyorum..
“Keşke” demekle derman da bulunmuyormuş
İnsan yar gidince anlıyormuş
Bize düşen insan olmak
Aşk geçer, sevgi geçer
“Kalp kırgınlığı geçmez” der anam
“ޞerefin, haysiyetin, namusun için yaşa” der anam
Kalbinin sesine inandırırsan “kalp kırgınlığı” da geçer soğukluk da der
Bilmem ki ana, ne etsek
Ağlasak mı, berduş olup gezsek mi?
Ona sormak lazım
Ama ana sen bu yazdıklarımı ne bileceksin, ne göreceksin
O belki uyumuştur, belki beni düşünmez, belki düşünür
Bu “kalp kırgınlığı” ya geçer, ya geçmez
Ona sormak lazım…

İstanbul – 11.04.2005