Yüreğim her zaman ülkem için
İnançla atıyor çünkü;
Seviyorum ülkemi insanımı
Haksızlıklar bizimle olsa bile
Yaşarız her günü farklı depremlerle
Skandalıyla yeni doğan her güzelliğiyle
Trafiğiyle, hastaneleriyle ihmalleriyle
Ülkemi her haliyle seviyorum
Acısıyla tatlısıyla karmaşasıyla
Yaşamaya çalışırken güzellikleri
Sarsıldı benliğim bir depremle
Adı on yedi ağustos
İçim yandı yüreğim yandı
Kalbimin bir parçası Ada pazarında
Bir parçası Gölcükte
Bir parçası Yalovada kaldı
Birçok parçası her yere savruldu
Yaşarken unutuldu
Hatırlanır bilinir oldu
Yok dediğimiz insanlık
Ağlasam mı üzülsem mi
Sevinsem mi
Asla sevinmek ne mümkün
Ülkemin insanları onulmaz yaralar
Unutulmaz sarsıntılarla
Yıkılan dünyalarıyla baş başayken
Ne mümkün gülmek
Bildiğim bir şey var
O da insan olmak
Seslensem anlayan olur mu diye
Yurdumun güzel insanlarına
Duygulu ve hatır naz marmarama
Acılar hepimizin, sarsılırken yüreğimiz
Yardım ellerimizi uzatalım
Unuttuğumuz insanlığı yaşatmaya
Muhtaç olan havada kalan ellere
Yorgun ve ürkek gönüllere
Saralım kendimizi bütünlük daima diye
Sar kollarını aç ve kimsesiz kalan
Yavrulara…
Ne para, ne dünya malı kurtarır bizi
Bölüş bütünüyle her şeyi yunus gibi
İnsanlık onurunu anlamak için
Bize ne deprem ne afetler gerek
Düşün arkadaşım düşün yurttaşım
Kimlere kalmış ki bu zalim dünya
Giyinelim iyiliklerimizi
Kuşanalım tüm insanlığımızı
Unutmayalım on yedi ağustosta onlara
Yarın bir bakarsın bize
Ne yaşansın ne de unutulsun
Bizi yürekten sarsan
On yedi ağustos depremleri.

İstanbul – 1999