Ben, en ince iplerin cambazı.
Ben, göğsümde binlerce çoban yıldızı.
Ben, arzın merkezini kendisi sanan.
Ben, hurşide yolculukta en sona kalan.
Ben, boynuma zamanın attığı kement.
Ben, delilerin cesedime kurduğu kent.
Ben, kıymık gibi fikirlerle ateşli;
Ben, “herkes en çok beni sevmeli!”
Ben,ruhuna çelişkinin suyunu sıkan.
Ben, iğneyi de çuvaldızı da kendine batıran.
Ben, pişmanlıkların kavurduğu yürek.
Ben, sanki bükülemez bilek.
Ben, anlaşılmazlığın okkası.
Ben, rüzgarın tahta kuklası.
Ben, Kâf Dağı’ndan bir menzil aşkın.
Ben, ayağında prangayla dolanan şaşkın.
Ben, haklıların kara şövalyesi;
Ben, ense kökümde hançer gölgesi.
Ben, bir üzgün bir mutlu, bir zayıf bir güçlü…
Ben, “cennet ile cinnet arasında” yaşayan ölü.
Ve ben… Ah ben! Hep ben… Hiç ben…
Ben; tek ben… Bir anlayabilsen sen.