Neredesin bilmiyorsun
Bir acayip zamandasın
Hep ağlayıp gülmüyorsun
Nedensiz bir isyandasın

Bölündü hep uykuların
Heba oldu yoğun-varın
Geldi geçti ilkbaharın
Soldun artık hüsrandasın

Mevlana’yı gördün düşte
Dedi ki gel hakikate
Deli gönül hakikate
Koşamadı ziyandasın

İstemezdin olmak cahil
İster idin olmak ehil
Yaklaşıverdi Azrail
Artık onla bir yandasın

Saçlarına düştü aklar
Tutmaz oldu el ayaklar
Tükeniverdi soluklar
Anladın ki son andasın

Eskilerde kaldı felah
Kar eylemez artık eyvah
Belli oldu sevap-günah
Her şeyinle meydandasın

Oktay böyle geçer ömür
Sen göçersin devran yürür
Ne eylersen Mevla’m görür
Mahşerdesin mizandasın

Trabzon – Mayıs 2000