Soğuk gözyaşlarıyla başladım yoluma
Yanımda ne bir yoldaş ne bir yaren
Sadece ben ve kokusu yalnızlığın
Yürüdük biçare…

Kuytu bir orman ve yolumuz uzun
Karanlık bulutlar saklar
Yüzünü gökyüzünün
Etrafımımdaki ağaclar hüznümü fısıldar…

Bilmiyorum sonu nerde bu yolun
Daha ne kadar gider bu ayaklar
Hep bana mı karanlıklar
Ne zaman kalkacak üstümdeki kara bulutlar…

Onyedi adım yolun başından
Tamı tamına on yedi koca adım
Kim bilir belki yolun sonuna ulaşırım
Günün birinde
Ve aydınlıkla buluşurum…