“Böylesini bir daha hiçbir 2 kişi yaşamayacak
hiçbir şarki, hiçbir film anlatmayacak
hiçbir sevgili bir daha
bu kadar duyarsiz olmayacak
Sagduyunu uyanik tut, kulaklarini kapat…

Ah!
Uludagin sabahlari yok mu
sabahin 6’si
beni yola koyan o dinmez özlemin yok mu
giderdikçe özleten
merhem sürdükçe acitan içimin tatli sizisi
karla mücadele ekipleri henüz uykudayken
beni yola koyan
kari buz eriten üşütmeyen
yolu çizilmemiş yeri bilinmeyen şehirlere sürükleyen
o sonsuz sevdan yok mu
böylesini kim yüregine sigdirabilir ve ölümüne taşiyabilir
Haritayi çöpe at, mektuplarini bana birak…

sensiz gecelerimin zifiri karanligi yok mu
ne yana dönsem karşima çikan yüzün
gözümü yumsam kulagimda çinlayan
içimi aydinlatan o tatli sesin

Hangi agaç
dallari kesildikçe gölgesini koyultabilir
hangi limanin kalabaligi
her giden gemiyle çogalabilir
hangi kor hangi ateş
söndürdükçe alev alev yakabilir
tek başima sensiz öyle büyük ki sevdam
öylesine büyüyor ki gün gün
bunu böyle hiçe saymak
senden başka kimin haddi olabilir
yüregini aydinliga aç, işigi kapat…

Ah!
Senin şehrinin bitmek tükenmek bilmez yolu yok mu
memleketinin yazi, tozu, kişi, buzu, ayazi yok mu
soguk gecelerde sarindigim bulut, tutundugum umut, içimi isitan sevdandi
su da olsan ateş de seninle oynardim
bu oyundan ben caymadim sen caydin
kullanişli anlarda hayati ben zamani sen iskaladin
ömrümü yollarina sermeye hazirdim, serdim de
seni ölümüne sevmeye hazirdim, sevdim de
nereye gitsen, nerde olsan, bir an özlesen gelmeye hazirdim
geldim de.

Yüregimin kapisini kitle
anahtari denize at
bu yürek bu bedende artik
hiçbir aşkla çarpmayacak
sen olmazsan hayatimin anlami yaşama sebebim olmayacak

Artik susuyorum
“seni seviyorum” kelimesini artik benden kimse duymayacak
müzigin sesini aç, gözlerini kapat..”

Bursa – 10.07.2002