Ruh volta atar
Beden dört duvar
Müebbet hapis bu
Hayat, gardiyan
Ölüm, tahliye kapısı.
Sırat’ın üstündeyiz,
Elimizde tahta bavul
Ne öpecek toprak var
Ne de alabildiğine hürriyet.
Öyleyse tutmasın bizi, bu korkuluklar
Her gün biraz daha ölmeli,
Ölmeli ki insan
Çok dikiş olsun ölüm.
Ve doğmalıyız kendimizden,
Öldüğümüz kadar!