Çok ağlayınca,
ölümden korkmuyor insan,
Dökülünce gözyaşlarınla birlikte,
parçan kalmıyor ölecek.
Su değmiş bir heykel gibi,
parça parçasın,
çamurların yerde.
Topak topak olmuş bir hayat benimkisi,
şekilsiz, biçimsiz bir toprak yığını.
Ne heykelsin,
ne de doğrudüzgün bir çamur.
Acemi bir çömlekçinin
elinde ziyan olan toprak ve su.
Ruhun bedeninle kavgalı,
bedenin sahibine küs,
yaşayamıyorsun
tıpkı ölemediğn gibi…