Ben zekat diyorum sense çay kaşığı…
ޞu fakirlere tut biraz da, elindeki ışığı,

Gelirin maşallah dozerle geliyor,
Adam gibi zekat vermek ne de zor.

Servetlerin ise yığılmış dağlar gibi,
Fakirlere davranışın, kovalar gibi…

Başkasına batırırsın hep çuvaldızı,
Zekat için kullanırsın, küçük cımbızı,

Bunlar ihtiyaç, şunlar borç, emanet…
Bunlar daha yeni.. Be adam insaf et,

Malının hepsi de mi zekattan muaf?
Neredeyse fakir sana borçlu, insaf…

Hileyi şeriye de yaparsın sen artık,
Bari malını yakınına bağışla onbir aylık,

Oniki ay dolmadan o da bağışlar sana,
Böylece hile yapmış olursun Yaradan’a,

Sen kimin malını kimden kaçırıyorsun?
ޞeytan dürttükçe de hepten şaşırıyorsun.

Bir kerre zekat fakirindir senin sanma,
Ver herkesin hakkını, el malıyla yanma.

Ver fakire, ama verince tam doysun,
Verirken de hiç titremesin elin kolun.

Çorap bile gitmiyor seninle mezara,
Verdiklerin, kefenine gizleyeceğin para.

Aranı düzelt sorgu meleğiyle, kabirle,
Ne uğraşırsın cimriler gibi kırktabirle.

Ne olur iki üç misli, beş misli versen?
Böyle yapmalısın bire yediyüz istersen.

Temizlenmiş servet bereketi de çeker,
Veren el, alan elden üstündür demişler.

Gerçek zekattır toplumları ayakta tutan,
Aslında cimrilikmiş servetleri yutan.

Zekatın diğer anlamı da temizlikmiş,
Zekatı öldüren toplumlar çöküp gitmiş.

İstanbul – 08.05.2004