hayata öyle alakasız bir duruşu vardı ki arkadaş’ın
kıskanırdım, ne vakit görsem…
yağmurlu bir havada saçak altı bulmak gibi bir lüksü olmadı hiç,
diğerlerini de anlayamadı, neden saklandıklarını, kaçtıklarını yağmurdan
herkes evine kapandığı sıralarda arkadaş olabildiğince dışarıya çıkardı
kendisinin de dışına,
yalın ayak sokrat edasıyla dolaşırdı tan vakti sokakları…
yoktu pek bir kaygısı (beklentisi olmadığı gibi),
‘soğuyan havalar’ ve ölgünleşen yüzler dışında…