Sen, zemheri seslim;
Işık bakışlım…
Koyu renklim… çok koyu
Yıllar geçti …
Evet yıllar…
Kaç kez nefret ettim senden !
Ve kaç kez sevindim iyi haberlerine !
Kaç kez affettim seni kendi payıma !
Kaç kez görüp görmemezlikten geldim…
Kaç kez uzaktan seyrettim seni…
Yani kaç kez elimi salladım küllerine…

Ben; bardak kırıkları elinde annesine yakalanan çocuk (muşum),
Burcunu okurken yakaladım kendimi onca zamandan sonra,
Hala taptaze heyecanlar içinde,
Satırlardan çekip aldım kendimi, sarsılarak…
Öğrendim ki, uğurlu renginmiş lacivert…
Sevgi mi dersin, sezgi mi bilmem ?
Seni “Bay Lacivert” diye severdim içten içe…
Sevdam öyle koyuymuş ve meğer “renginmiş…” lacivert.

Ankara