Nöbette uykularım, durmadan seni sayıklıyor
Suretin nurdan bir taç gibi yapıştı alnıma
Her gördüğünde hayalini,
İlk kez görmüş gibi aklım yerinden sıçrıyor.
Girme artık rüyalarıma, gelme artık diyemem
Ateşten bir gömlek gibi sardın yüreciğin tenini
Can ateşi dedikleri böyle bir şey olsa gerek
İncinirken yanarken uykunun beyaz kanatları
Sarmalanmış ateşini, bir türlü bırakmıyor.
Nöbette uykularım, durmadan seni sayıklıyor..
İnce bir çizgi oluyor her uyanışımda alnımdaki suretin
Okuyorum satırlarını, senden önce ve senden sonra diye hayatın
Ellerimin altından bir çift el
Her sabah çiziyor benden önce bildiğin resimleri
Nöbette aklım, durmadan seni sayıklıyor!…

Konya – 2002