Seni öylesine sevmişken güzelim,
Sabrımı zorlamak da nerden çıktı?
Gecemi gündüzcesine sunarken sana,
Nefreti boynuma sarmak da nerden çıktı?

Hasretimi sana besledim ben her an,
Bir yumak dolusu yalan senden bana kalan,
Bu yürek daim sana koşarken,
Aşkımı yüzüme vurup gitmek de nerden çıktı?

Sevdi işte deli gönül seni hiç yılmadan,
Artık ben de gidiyorum buralardan hiç ağlamadan,
Senin için ben yağarken yağmurdan,
Sen “dostumsun” demek de nerden çıktı be güzelim?