Kader dedikleri bu olsa gerek!
Bir ömür ki; 7/24 nöbette her zaman sillesi hazır bir felek!
Kimine yaz, kimine karakış
Bize de hep karagün, bir tebessümdür bize alkış..

Ne günler geldi belki gelecek,
Hayatımızda silinmesi gerekenler yeniden yeşerecek.
Gözlerimizin görmediği, duymadıklarımız bile
Bir gün tek tek başımıza gelecek…

Hep bir Arzu tıkanacak boğazımıza,
Bir yarımkalmışlık!!!
belkilerle sürdürecek hayatımızı
Ne o belki gelecek bir gün!
Ne de yarım kalanı tamamlayacağız..
Biz yaşanacak ne varsa önceden çizilen, onu yaşayacağız.

Ne deli gibi sevdiğini bulacaksın yanında ölene kadar,
Ne de elindekiler kalacak seninle
Yalnızsın dostum teksin bu dünya böyle
Öyleyse neyin savaşını yapıyoruz ki aileyle???

Biz tek kalacaksak neden bu beraberlik?
Niye başlıyor? neyi bitiriyoruz?
Niçin bu kadar kendimizi silip aileyi tutuyoruz?
Biz aslında kendi ömrümüzü bitiriyoruz…
Kendi Arzularımızı gömüyoruz..

Ankara – 06.08.2007