Senin varlığınla varmışım meğer

Senin yokluğunda yok olduğum gibi

Oysa ne çok isterdim

Sabahlara seninle doğmayı

Mutluluktan az da olsa payımı almayı

Ne çok isterdim

Ne çok eskimiş günlerdeyim şimdi

Bilemezsin ne çok eskiyorum

Gözlerim özlem afişlerini çoğaltmaktan yorgun

Yoklama kaçağıyım üstelik düşlerde

Ve yürüyorum mevsimsiz günlere

Sabrıma yabancılaşan gölgemle

Duygularımın hırçınlığında

Bir geceden ötekine yürüyorum

Bir yerlerde kendime rastlar mıyım diye

Perperişan aranıp duruyorum

Yorgunum

Yaşam adına yorgunum

Giderek çoğalıyor yalnızlığım

Sığdıramaz oldum adını

Kurduğum yüklemsiz cümlelere

Bir çığlık eşlik ediyor her seferinde

Yargılanırken gecelerde sensizliğim

Dinlenmiyor gözlerimin tanıklığı

Sorgulanıyor

Ve suçlu bulunuyor hüzün mahkemesinde

Zavallı yüreğim

Ve ben sensizliğe sürülüyorum

Ne çok gizledikçe kendimi anılardan

Ne çok uzaklaştım yarınlardan

Verimli bir toprak gibi ektim

Derdimi kederimi gözyaşlarıma

Tükenen umut meydanlarına kurdum darağaçlarını

Her güne bir hayalimi astım

Yalnızlığın başladığı yerde vurdum kendimi

Ne çok acılarım varmış tetikte

Kan revan içinde sürünüyorum

Acıların kuyusundan çekmişim meğerki aşkı

Meğer iki kurşun arasındaymış sevda

Yüreğimi kum gibi dağıttı gitti

Vurulduğum noktada çürümekteyim

Rengini çoktan unuttum mutluluğun

Göçmenim şimdi bedenimde

Kendi gölgemde rehin

Keşkelerim çoğalttıkça pişmanlıklarımı

Ölümün coğrafyasına geçiyorum

Meğer ne çok ölmüşüm ben ne çok