Uzak yollar ardından bir ışık parlasa ufukta
Gözlerim kamaşsa ışığın parıltısından, güneşi görsem karanlıkta
Sıcaklığı vursa kalbimin hücresine, meydan okusa karanlığa
Titrek bedenim son kez irkilip veda etse yattığı gaflet uykusuna
Mutluluk yaklaşır mı; yanaşır mı yanıma

Arabanın arka camından bakıyorum hayata
Gördüğüm herşey geride kalıyor, yokluğa karışıyor bir anda
Alıştım güzelliklerin geride kalmasına, ani ayrılıklara, vedalara
Biraz daha gayret etsem geçebilir miyim arabanın ön koltuğuna
Mutluluk yaklaşır mı; yanaşır mı yanıbaşıma

Gülizar içinde dikenler batar vücudumun dört bir yanına
Gözyaşı karışır kahkahalarımın arasına umarsızca
ޞanssızlığım değişkenliğim bir yana tek doğrucu ben kalmışım sanki dünyada
Kendim gibi olmasam rol yapsam etrafımdaki insanlara
Mutluluk yaklaşır mı; yanaşır mı yakınıma

Bir serçe, köşkte yaşıyor sanki oysa evi çamurdan bir yuva
Bir dam saçağı değil evinin arsası sanki yuvası bulutlarda
Bir kelebek uçuyor ölümü düşünmeden sımsıkı sarılmış hayata
Kanaatsiz miyim acaba yetinmesini öğrensem şükretsem yaşadığıma
Mutluluk yaklaşır mı; yanaşır mı yanıma

Komedi filmleri izlesem yüksek sesle şarkılar söylesem anlamsızca
Zamanlı zamansız tek başıma ana caddelerde dolaşsam amaçsızca
Unutsam sorumluluklarımı gülüp geçsem en ciddi sorunlarıma
Aldırmasam beni sevenlere unutup duygularımı itaat etsem aklıma
Mutluluk yaklaşır mı; yanaşır mı yanıbaşıma

Balıkesir – 12.07.2001