Yıllar önce, sonbahar
Sene… Ne önemi var ki senenin
Önemli olan yaşanılanlar, bize olanlar
Ne bir kötü söz, ne bir kavga
Bizi senin ölümün ayırdı
Aklıma geliyor da seninle yaşadığımız günler
Ne güzeldi, çocuktuk daha
Koşar oynardık seninle
Akşamları size gelirdim, hesapta ders çalışırdık
Daha çocuk iken karar vermiştik
Evlenecek çocuklarımız olacaktı seninle
Ama önce okumalıydık,
Sen doktor bense avukat olacaktım
Çalışıp evimize bakacaktık
Arkadaşlarımız ara sıra bize gelecek
Hep neşeli, hep mutlu olacaktık
Senin baban annene kızardı bağırırdı sürekli
Bana dönüp;
Umut sen bana bağırmazsın değil mi, derdin
Bende sana;
Hayır aşkım hiç yapar mıyım dediğimde boynuma sarılırdın
Yıllar geçti, büyüyen sadece biz değildik
Aşkımızda büyümüş yüceleşmişti
Sen halen doktor,
Bense fikir değiştirip yazar olmaya karar vermiştim
Gezmeyi çok severdin beni de kendine benzetmiştin
Hafta sonları seni evden alır beraber kaçardık,
Orası senin burası benim,
Annen hep ikimize kızardı çok geziyorsunuz diye
Başınıza bir iş açacaksınız derdi birgün
Daha da büyümüştük, baban sana kıpkırmızı bir araba almıştı
İlk bana gelip,
Bak arabama senin var mı diye;
Büyümeyen çocuklukla beni kıskandırmaya kalkmıştın
Seni yine gezme merakın düşürdü yollara
Kıpkırmızı arabanla gezmek ne mutlu ederdi seni
O akşam… Hala aramadın beni
Senden önce kötü haberin geldi
Bir direğe vurmuş, ölmüş dediler senin için
Aman Allahım, yalan… yalan…
Soğuk bedenini son kez bir morgda görmek mi kısmetti bana
Cansız, buz gibi ve sessiz
Yalancıymışsın.
Hani evlenecektik;
Hani bizim hani sen ve ben hani ikimiz
Biliyorum yukarıdan bakıp gülüyorsun bana
ޞimdi mikrofonumun karşısında
Bir şiir ile senin hatıranı yaşatıyorum
Her şey senden sonra başladı,
Kimse, ama hiç kimse yerini alamadı
Hepsi terk etti birer birer
Ama en hain sen çıktın
Ne vardı ki ölmeseydin,
Ne vardı ki beni böyle bir başıma bırakıp gitmeseydin
Ne vardı ki.

Gemlik / BURSA – 01.09.2003