Gözüktü ufukta, ikindi boyunda mevsim-i hâzan.
Savrulan rüzgar, dökülen ümitler ve çevrilen yapraklar.
Mutluluklar mazinin aralıklarında hatırlanmayı beklerler.
Kaf dağında hayaller, geriden gelenlere devredilen ümitler.
Eriyerek, solarak, tükenerek ilerleyişler.
Ve artık gözler; gülistanın ”gül” ündedir.