Neydi yurdumun bu toptan dertlenişi
ve kim oluyordu ki topla arasına girebilecek cesaret?

Meşinin siyahı beyazı,
file ile buluştuğu andı,
unutturan yağan yağmuru karı.
Pek bir havalıydı kendini bilmez büyü,
dünya onsuz nasıl büyürdü.

Oysa biz kale çizgisinde çamura takıldık,
Ne içerdeydik ne de büsbütün dışında
Hep bir umut bekledik.

Bir taraftan
Toplu intiharlar ve toplu katliamlar oldu,
Diğer tarafta
Nur topu gibi bir evladımız da
Aslında ve en nihayetinde dünyada kocaman bir
toptu.

Biz yine bu sabah toplanıp,
topluca hayaller kurduk kahvaltı soframızda.
Akşamları hayat hep 1 oldu,
toptan hayaller sıfır…

Biz de topunu…

İstanbul – 10.12.2006