Nazım Hikmet ‘in anısına

ebruliiii
hanım eli
açan…
bir bahçemiz olmadı
bir evimiz oldu oysa
derme çatma birkaç eşya
oradan buradan toplama
yola bakıyordu camımız
Nazım Hikmet ‘i okuyordun bana
– o mavi gözlü bir devdi
minnacık bir kadın sevdi –

kaderimiz miydi mavi dev
binlerce şiir arasından seçilen
yarınımız mıydı?
hey gidi koca Nazım Hikmet hey
gel de gör şimdi nasıl ağlıyor bak bir kadın
zengin bir cücenin koynunda yitirilen
arkasından o adamın

unutulur mu zamanla devleşen geceler
her gün biraz daha büyürken yalnızlık
her köşe başında gördüğüm sanki O dev adam
dönüp bana bakacak diye umutlanıyorum
gecelerime bir ıslık
ıslak bir mendil gibi yanan alnıma
dudak olacak sanıyorum

mavi gözlü dev bir gecede yitirdiğim dev
şimdi anlıyorum ki
sevdalara mezar oldu
bahçesinde ebruliiii
hanımeli
açmayan ev…

15.01.2002