Nemli, masum bir rüzgar
Hafif çok hafif
Beni ona çağırır gibi
“Gel! Benimle es!” der gibi
Hafif çok çok hafif esiyor
Bırakıyor gözlerimde nemini

Deniz kıskanıyor, kızıyor
Dalga dalga yumrukluyor kıyıları
Hırsla, yılmadan
N’apsın deniz?
Kıskanıyor çok çok kıskanıyor
Seviyor rüzgarı

Kıyılar suçsuz, çaresiz
Kabulleniyor denizi, sabrediyor
Elbet bitecek diyor kendine
Geçecek denizin fırtınayla birliği

Geriye kalan
Yuvarlak taşlar
Güneşin üstünde parıl parıl parladığı
Altın sarısı kumlar…
Hep bu kıyılardan arta kalanlar
“Bir gün gelecek gülecek misin bize?” diye
Birazcık da buruk soruyorlar

İzmir – 03.03.2005